Deneme | Oyunlar ve Yolculuklar

Yazının şarkısı  Natasha Bedingfield'dan Keane cover'ı Somewhere Only We Know
Yine bir başkasının iç sesi oldum, bunlar çıktı ortaya. "Bir başkası"nı anlatmayayım, buyrun okuyun:

“Hayat benim oyun alanım.”

Bazen düşüncelerimizi, hislerimizi, her şeyimizi bırakıp sadece oyun oynuyoruz. Bizi eğlendiren her şeyin bizi en çok mutlu eden olduğuna inanıyoruz. Tüm duygularımızı, kırgınlıklarımızı bırakıyoruz, sadece oynuyoruz. Çünkü oynarken kimse bize zarar veremez, dünyanın en güçlü, en umursamaz, en zeki ve en acımasız insanlarıyız.  Kimseye bağlanmıyoruz, kimseye güvenmiyoruz, kimseyle paylaşmıyoruz, kırılmıyoruz, beton gibi duruyoruz sadece eğleniyoruz... Ne kadar yüzeysel, o kadar rahat, o kadar mutlu. Kimse için endişe etmiyoruz, merhamet etmiyoruz; sadece hak ettiklerini yaşadıklarına inanıyoruz.

Hikaye | Kısa Bir Oğlan Kızla Tanışır Hikayesi

Yazının şarkısı: Inara George'dan Fools in Love

Bu hikayeyi daha önce deviantart'ımda yayınlamıştım, daha önceden yayınlanmış bir hikayeye çok benzediği yorumu gelmişti. Sonra biraz araştırdım, cidden o kadar benzer şeyler yazmışım ki  ve cidden o kitabı okumadım sonuçta bu kadar fazla şey yazdım kimsenin yazdıklarını çalacak biri de değilim zaten o yüzden buraya koymakta sakınca görmedim.

Fazlaca ilginç değil mi? Bir başkasıyla bu kadar benzer düşünebilmiş olmak çok ürpertici geldi bana.
***

Müzik | Bülent Ortaçgil

Yazılarımın hep şarkıları olur, bu sefer şarkıları yazdım...

Perşembe günü Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Fındıklı Kampüsü'nde Akademi Fest'te Bülent Ortaçgil konserindeydim. Nefis bir manzarası var oranın, deniz havası çok iyi geldi bir yandan müzik dinlerken...

Deneme | Sezgiler

Yazının şarkısı bu aralar fazlaca dinlediğim: Maroon 5 - Payphone

İnsanın sezgilerinin kuvvetli olmasının, olayları tahmin etmesinin hayatında garip bir etkisi oluyor. Sürekli bir dejavu halinde yaşamak, beklenenden ötesine geçememek falan.  Hep söylerim insanların ne düşündüklerini bilseydik kimseyi sevemezdik, onlara hiçbir zaman güvenemezdik. Bu tıpkı şey gibi: Yıllar önce kalbimin delik olma tehlikesi olduğundan ekokardiyografi çektirirken kalp atışlarımın ne kadar yüksek olduğunu söylediğimde, doktor “evet, eğer bu sesi sürekli duysaydın asla uyuyamazdın.” demişti. Gerçeklerin farkında olmak hayatı yaşanmaz kılan bir şey, o yüzden cahil cesareti hep iyidir.

Burada Değilken Neler Yapıyorum? | 13. Büdans Festivali

Cumartesi günü inanılmaz keyifli bir gün geçirdim.

Nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde Boğaziçi Üniversitesi dans kulübünün festivalinde buldum kendimi. Üstelik oraya da ilk gidişim, nasıl hemen ev sahibi gibi kuruldum anlatamam. Herkes orada figürlerine çalışırken biz gördüğümüz, duyduğumuz her şeyle dalga geçmeye dalmıştık bile.

Deneme | Rutin

Yazının şarkısı yine pek yumuşak bir şarkı : Emiliana Torini - Big Jumps 

Makroekonomi derslerimizde Adam Smith’in “Les fer les se passer”*sinin kriz eğilimli olduğunu öğrenmiştik. Rutine benzetiyorum ben aslında bunu, hayatımızı kendi haline bıraktığımızda her şey rayına oturuyor ve bir rutin oluşuyor. Her şey aynı gitmeye, herkes aynı hissetmeye başlıyor ve sonrası oldukça krize, bunalımlara ve buhranlara eğilimli. Sanıyorum rutine dair sevdiğim tek şey, değişmeye, ters düz olmaya, parçalanıp yeniden oluşmaya, tepe taklak olmaya kısacası krize eğilimli olması.

Burada Değilken Neler Yapıyorum | 23 Nisan Gezisi

Bu dönem inanılmaz yoğunum, o yüzden 23 nisan tatilini fırsat bilip gittiğimiz gezi inanılmaz iyi geldi.Yine de tam bir metropol insanıyım galiba, herkeste emekli olup buralara yerleşme isteği uyanırken ben dünyayı dolaşırım neden buraya yerleşeyim deyip durdum. Oradan minik minik notlar:

Bir de yazının şarkısı sarhoş bir yolculuk şarkısı,  Ingrid Michealson'dan Far Away :)

İlk gün kahvaltı yaptığımız yerin manzarası pek hoştu, Çanakkale'deydik...

Burada Değilken Neler Yapıyorum? | Geleneksel Kabataş Erkek Lisesi Yürüyüşü

Madem gelenekselleşti, tüm yazılarımın şarkısı olsun: Alanis Morisette'den Crazy...

İlkini şurada yazdığım burada değilken neler yapıyorum'lara devam ediyorum. Geçtiğimiz cuma geleneksel Kabataş Erkek Lisesi yürüyüşündeydik. Kabataş'ı daha önce pilav gününü anlatırken şurada yazmıştım. Son sınıfların üniversite sınavları için okula gitmeyi bıraktıkları gün, Ortaköy'den Beşiktaş'a yürünür tezahüratlar eşliğinde. Birkaç ritüeli vardır yürüyüşün. En son Beşiktaş sahilde yine birkaç ritüel ile mezun olacaklar vedalaşır. Mezunlar da karşı kaldırımdan yürürler. Sonra okula geri dönülüp denize atlanır... Biz mezun olduktan sonra tekne gezisi de eklemişler.