Bu yazım diğerlerinden biraz farklı olacak, biraz daha bana ve beni tanıyanlara hitap ediyor gibi.
Bugün pilav gününden dönünce geçmiş yıllardaki bir sürü ayrıntı beynimde canlandı. Mezun olduktan sonraki ilk pilav olmasının etkisi var belki de bilmiyorum. Zaten gün Beşiktaş'ta teknenin gelmesini beklerken sürekli tanıdık yüzleri, tanıdık insanları görmekle başladı, garip bir şekilde seviyorum ben etrafımda hafızamın eski bir zamanda kaydettiği yüzleri görmeyi. Ne zaman çekmiştir bu resmi diyorum mesela beynim, o anda ne düşünüyordum bir yandan.. Benim için önemsiz bir insan olsa bile böyle...
Ayrıntılar demiştim.
Okula ilk başladığımızda bir kedi vardı, şişman, siyah – beyaz, yaşlı ve pis. Biz Orhan diyorduk ona, durup dururken onu hatırladım mesela. (Gerçi sonra dişi bir kedi olduğunu anlamıştık; ama adı Orhan kalmıştı bir kere) Öldü gitti sanırım sonra, onuncu sınıfta hiç göremedik ortalıkta onu. Biz mezun olana kadar bunun gibi bir sürü ayrıntı değişti okulda, birkaç kere daha boyanmış olmalı her sene boyalarını döktüğümüz duvarları mesela, sonra Galatasaray Üniversitesi'yle ortak duvarımıza, bir sürü isim daha yazılmış olmalı, deniz elbet biraz daha kirlenmiştir, herkes biraz daha yaşlanmıştır gibi gibi...
Okul başladığında daha kalabalık gruplar halindeydik, sabahları servisler erken geldiğinde bir masaya oturur beklerdik; şimdi düşünüyorum o insanları bir daha aynı masaya oturtamayız bile, bir araya gelmezler bir daha.
Çok romantik ya da duygusal bir insan değilim sanırım ben, bunu kabul ediyorum. Yine de Ortaköy – Beşiktaş hattının, lisenin bana hatırlattıkları, hafiften duygulandırıyor beni. İyi anılar biriktirmeye programlanmış benim beynim, iyi şeyleri hatırlıyorum daha çok, keyifli anları. Bahçede güneşlendiğimiz zamanları, 11. Sınıfın kültür şenliğini her ayrıntısıyla hatırlıyorum mesela; sanırım en çok o zaman eğlenmiştim. Çok fazla yüz, çok fazla ayrıntı, çok fazla tesadüf... Anlatsam şaşırırsınız. Çok fazla şarkı, video görüntüleri, fotoğraf... Evet ben anı biriktiriyorum buna karar verdim, iyi anıları. Bazen beynimde, bazen anı kutumda...
Bir de şu var: hepimiz değişik yerlere dağıldık; hayallerimizi, belki ideallerimizi, içimizden geçenleri belki de daha önce aklımızda hiç olmayanı yapmak için. Bir şeyler yapabilmek için çıktık burdan, yeni insanlarla tanıştık, bazılarımız başka şehirlere gittik, başka ülkelere, başka hayatlara karıştı düşüncelerimiz, hayatlarımız, daha başka şeylerden etkilenmeye başladık ya da... Geldiğimizde de farklıydık birbirimizden, şimdi daha da farklıyız; ama bu "dönüp dolaşıp aynı yerde toplanma" mantığı hoşuma gidiyor. Ne kadar farklı olsak da bir şeylerin bizi bir araya getirmesi hoş...
Şimdi yine hayatlarımıza dağıldık mesela, pilavdan pilava görüştüğümüz bir sürü insan olacak sonuçta. Yine bir şeyler yaşayacağız, değişeceğiz biraz daha, döneceğiz dolaşacağız başka hayatlarda, yeni şeyler katılacak, bir şeyler eksilecek ve yine döneceğiz seneye buraya. Her sene aynı yerde çekilmiş fotoğrafta bir şeyler değişmiş olacak; ama mekan o anlığına zamanı durdurmaya yetecek işte...
Geçen sene pilavı hatırlıyorum, aklımda çok fazla şey vardı... Gerçekleşebilecek diyaloglara ilişkin, seneye olabileceklere ilişkin... Çok ama çok fazla şey...
O zamandan bu zamana çok şey değişmiş gibi geliyor, çok fazla eksilmişim gibi... bilemiyorum belki de gerçekten öyledir. Şimdi o zamanki düşünceler, sorunlar basit gibi gelirken yine her zamanki gibi bir sürü küçük şey var aklımda. Seneye bunlar da basit gelecek ve başka şeylerle dolu olarak kafam. Yakın arkadaşlarım bilir, çok şey oldu bu sene. Geçen hazirandan bu hazirana yani. Ve ne kadar çok şey yaşanmış olursa olsun yine hep beraber bir yerde toplanabiliyor olmak, hafızamın bana şu 4-5 seneyi tüm güzel ayrıntılarıyla hatırlatıyor olması sahiden duygulandırıyor beni.
Düşünmeden edemiyorum, 1 sene geçti çok daha fazlası geçecek, çok daha fazla anı birikecek aklımda ve ben yine güzel ayrıntıları hatırlayarak orada olabilecek miyim diye? Belki eksilmişliğim tüm güzel anıları siler ya da hiç olamam orada kim bilir?
|
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder