Güzel yazdığımı söyleyen çok insan var, mutlu ediyor beni. Yine de bazen çok güzel hikayeleri yazmaya çalışıp da berbat ettiğim kahramanlarına haksızlık ettiğimi düşündüğüm hikayeler oluyor. Bazen yazdıklarım, bazen de yaratamadıklarım…
“Bana öyle bir senaryo yaz ki
Gözüm arkada kalmasın
Yönetmenin ismi çıkınca galada
Herkes ayakta alkışlasın
İçinden başka ihtimaller düşünmeden
Gözüm arkada kalmasın işte
Kader bu diyebileyim”
Yaşadıklarımız kadar yarım bıraktıklarımız üzerine kuruyoruz bazı şeyleri, aklımız orada kalıyor bazen. Hele yaparken ellerimizi defalarca kestiğimiz o dandik binalar birden yıkılınca aklımıza giriveriyor birden bire… Her şey farklı olabilir miydi diye. Bir saniye bile önem kazanıyor o zaman. Bir yenilgi varsa, incik cıncık ederiz her şeyi, zorlarız hafızamızı. Hatalar ararız, aslında hata olmayan bir sürü şeyi kendimize yıkarız. Yaşayamadıklarımızı, söyleyemediklerimizi…
“Ne yürüdük sokaklarda yan yana
Ne dolaştık avare
Aynı yerde uyumadık uyanmadık
Hiçbir gün hiçbir kere olmadı olamadı”
Beynimizde o milyonlarca olasılığın bizce en güzel olanını kurarız kafamızda. Biliriz aslında umduğumuz gibi olmayacaktır o da. Bir şey olmamışsa bazen, ya olması gereken zamanı bekliyordur ya da gerçekten bir yıkım getirecektir. Yine de öyle umut ettiğimizden hayat güzel olur, aynı sokakta yürümüşüzdür; aklımızda hiçbir sıkıntı olmadan. Ütopya kurmak kolaydır o zaman.
“Ne güneşe uzandık yan yana
Ne yağmurda ıslandık
Bir vapura atlayıp bir sabah
Hiç gittik mi bir yere
Olmadı olamadı”
Eksiklikleri ortaya dökünce, sanki her ayrıntı eklediğimizde güzel şeyler olacakmış gibi hissederiz. Bir dahaki sefere diye kendimize ders çıkarırız. Ne çok istiyorum yazarken bir sonuca ulaşmayı, okuyunca şey diyesiniz kendi kendinize. “Ya evet yaaa, böyle yapmalı, en doğrusu bu!” =))
Şaka bir yana, zerre inanmıyorum “ders çıkarma” olayına. Ben bir hatayı milyon kere yapmışımdır, yine olsun yine denerim. Hanginiz bir kere yaptığınız hatadan sonra tutuyorsunuz kendinizi bir daha yapmamak için. Yaşayamadıklarınız için de yaşadıklarınız için de aynı hataları belki beş sene sonra bile yapacaksınız büyük ihtimal. Çok değişmeyeceğiz, çok büyümeyeceğiz.
Neyse çok dağıttım yine konuyu, dökün yine eksiklikleri, siz bilirsiniz; bir şeyi değiştirebilen olursa haber versin…
Hamiş: Dedim ya “ellerimizi defalarca kestiğimiz…” diye, bu aralar ellerimde ne zaman olduklarını, nerden geldiklerini bilmediğim bi sürü kesik var… Çok ciddiyim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder